Wow, 2 jaar geleden alweer. 2 Jaar geleden opende ik de denkbeeldige deuren van mijn eigen on-line winkel. Na een periode van veel nadenken over de toekomst en eigenlijk ook over het heden waarin ik me niet helemaal mezelf voelde besloot ik de knoop door te hakken en ervoor te gaan... Een eigen bedrijf, een eigen webshop, iets voor mezelf beginnen...
Voordat ik kinderen kreeg ben ik altijd vrij zeker geweest van wat ik wou. Als kleuter besloot ik dat ik mode-ontwerpster zou worden. Ik denk dat ik in groep 3 zat toen ik mijn eerste naaimachine kreeg en na school volgde ik tekenlessen en naailessen. Soms heb ik getwijfeld om een ander pad te gaan bewandelen, maar dat was altijd van zeer korte duur. Ik rondde de HAVO af en kon niet wachten om aan de slag te gaan op de Mode-Academie in Rotterdam. Na 3 jaar studeerde ik af met een gave collectie, een mooie cijferlijst en veel bemoedigende woorden van docenten. Vol goede moed ging ik naar huis met het idee dat mijn carrière kon beginnen... Ongeveer 75 sollicitatiebrieven verder (en dat is niet overdreven) kwam ik erachter dat het misschien toch niet zo gemakkelijk was om als Roosendaalse, net-afgestudeerde stylist een baan te vinden in de randstad...
Na wat tussenstops vond ik een baan als ontwerpster van heren kleding. Ik was helemaal in de wolken. Vanaf daar begon dan toch eindelijk mijn loopbaan als ontwerpster. Onderweg ging ik door een paar faillissementen en werd ik een paar keer wegbezuinigd. Het bekende economische crisis verhaal... Uiteindelijk zat ik wegbezuinigd vast in Roosendaal, met een koopappartement dat weinig meer waard was. Ik besloot te solliciteren bij het hoofdkantoor van C&A in Brussel. Ach ja, waarom niet. En ik werd aangenomen! 3,5 jaar lang reisde ik 5 dagen per week met de trein naar Brussel om daar te doen wat ik het allerliefste deed. Kleding ontwerpen! Maandelijks mocht ik naar mooie plekken vliegen om te winkelen, beurzen te bezoeken en te overleggen met producenten. Het was geweldig.
In die tijd ontmoette ik mijn man. Ik verkocht mijn appartement (dat helaas nog steeds niks waard was) en we gingen samen wonen. Ik was eind 20 en we dachten aan kindjes. Ik wist al: 'Mijn leefstijl in combinatie met kinderen, dat zou voor mij niet gaan werken'. Maar dat was een zorg voor later.
In mei 2015 kwam de positieve zwangerschapstest. Ik was zwanger van ons 1ste kindje! De zorg voor later was de zorg voor nu geworden. Ik vroeg ouderschapsverlof aan voor 2 dagen per week, maar dit werd afgekeurd. Part-time werken was een no-go. Met pijn in mijn hart verliet ik mijn carrière om de liefde van onze dochter volledig in mijn hart toe te kunnen laten. Ik zou wel een ander baantje zoeken, dacht ik toen...
Ik ging solliciteren. Graag een baan dicht bij huis, voor maximaal 24 uur per week. Hoogzwanger werd ik uitgenodigd voor een gesprek als assistent storemanager. De dag voordat ik zou bevallen had ik mijn 2de gesprek. De dag na de bevalling werd ik gebeld dat ik aangenomen was en na een (iets verkort) verlof zou ik gaan beginnen. Begin mei begon ik aan mijn nieuwe baan. In augustus kwam het nieuws dat de winkel waar ik werkte failliet ging... Wat voor mij een rustig, dichtbij huis baantje had moeten zijn in combinatie met de zorg voor mijn paseboren dochter werd een chaotische onderneming waaraan ik meer stress ondervond dan in tijden van deadline bij C&A. Iets ging er mis... Dit ging ik niet vol houden. Ongelukkig zijn in je werk, ook al is het maar een parttime baan, vergt zoveel meer van je dan goed voor je is.
Ik ging op zoek naar ander werk. Deze keer weer dichter bij huis, voor 3 vaste dagen per week op kantoor. Ik vond een leuke vacature als dtp-er/grafisch vormgever in Breda en besloot te solliciteren. Begin januari mocht ik op gesprek komen en eind januari had ik mijn eerste werkdag. Weliswaar in combinatie met mijn werk in de winkel, want daar zat ik nog vast aan een opzegtermijn, maar ach. Een maandje langer stress kon ik nog wel handelen.
Mijn nieuwe werk was rust. Het gaf me ruimte voor concentratie en stilte aan mijn hoofd. Ik kon lekker bezig zijn met de computer en ik had fijne mensen om me heen. Thuis probeerde ik ondertussen te wennen aan mijn rol als mama en het loslaten van mijn in het slob geraakte ontwerp carrière. Een paar maanden later kwam het hoge woord eruit. Ondanks dat ik alles had wat een mens zich kon wensen was ik niet helemaal mezelf en dus niet helemaal gelukkig. Ik kon mijn creatieve ambitie bal nergens kwijt en dat begon me in de weg te zitten. Samen met mijn man bedacht ik een plan. En het plan kreeg een naam. Zilverdraakje.
Ik schreef een ondernemingsplan, ging aan de slag met het maken van een logo, een huisstijl, het opzetten van de website, Facebook, Instagram en het inkopen van producten. Een half jaar werkte ik achter de schermen aan mijn eigen bedrijf. Op 16 februari 2018 ging Zilverdraakje online. Ik was trots en ook een beetje bang. Waar ik zelf het idee had dat ik niks te verliezen had werd ik door anderen regelmatig gewezen op de dingen die fout konden gaan en het gebrek aan vertrouwen in e-commerce... Ik moet daarbij wel zeggen dat ik zeker weet dat de kritische opmerkingen van derden en de soms sceptische houding van mensen om mij heen mee hebben geholpen om 'Zilverdraakje' tot een succes te maken. Elke mening, tip of opmerking, positief of negatief, sla ik heel goed in me op en ik doe er ook echt iets mee. Daarbij wil ik daardoor nog meer laten zien dat je nooit bang moet zijn om je dromen na te jagen. Je kan veel meer dan je denkt, als je er maar met hart en ziel voor gaat.
Inmiddels bestaat 'Zilverdraakje' dus 2 jaar en heb ik vorige maand mijn andere baan opgezegd. Ik ben nu fulltime Momboss. Ook nu zie ik opnieuw de kritische blikken en sceptische reacties om me heen. Aan de andere kant zie ik dan mijn kindjes, vooral de jongste, die er enorm goed op gaan dat mama nu thuis is. Ik kan wel zeggen dat ik me momenteel intens gelukkig voel. Ik zie de webshop groeien en dat motiveert mij om nog harder te werken. Ik zie elke dag weer het blije gezichtje van Zoë als ik haar ophaal op school en ik zie dat Thijn rust vindt thuis na een lastige tijd voor hem.
Even terugkijkend naar mijn tijd op de basisschool... De tijd dat ik zo goed wist wat ik wou. We kregen op school een opdracht om te schrijven over onze toekomst. Ik schreef 2 a4-tjes vol over hoe ik mode-ontwerpster zou worden, mama zou worden van 2 kindjes en vanuit huis zou gaan ontwerpen zodat ik thuis kon zijn wanneer mijn kindjes uit school kwamen... Dat was zo'n 30 jaar geleden... Not far from the truth...
Dus bij deze een wijze raad van mij: 'Laat twijfel nooit je dromen in de weg staan'.
Liefs,
Jodie
'Mama van 2 kleine draakjes'
